Świat odbieramy za pomocą zmysłów. Bodźce płynące ze świata zewnętrznego są odbierane i przekazywane do odpowiednich części układu nerwowego, który z kolei ma za zadanie je zinterpretować i odpowiedzieć na nie w sposób dopasowany do sytuacji, w jakiej się znajdujemy. Każdy człowiek posiada trzy podstawowe zmysły:

• Dotyku
• Równowagi
• Czucia głębokiego

Zmysł równowagi (przedsionkowy) wykształca się dobrze już w życiu płodowym. Odpowiedzialny jest za utrzymanie równowagi, świadomość pozycji ciała, ruchu gałek ocznych, głowy i ciała. Czucie głębokie (propriocepcja) to odbieranie informacji płynących z mięśni i ścięgien. Układ ten odpowiada za precyzyjne ruchy oraz właściwe napięcie mięśniowe. Zmysł równowagi, czucie głębokie oraz dotyk to trzy podstawowe układy sensoryczne ściśle współpracujące ze zmysłami słuchu oraz wzroku. Prawidłowa integracja tych zmysłów odpowiada za poczucie własnego ciała w przestrzeni. Zaburzenie któregokolwiek ze zmysłów wywołują u dziecka przesadzone reakcje na określone sytuacje, w których się znajduje lub ich brak.

W celu rozpoznania zaburzeń integracji sensorycznej należy przeprowadzić testy, na podstawie których można stwierdzić, czy dziecko ma zaburzenia integracji sensorycznej. Objawy zaburzonej integracji sensorycznej może rozpoznać rodzic, lekarz pediatra, ortopeda, nauczyciel, jak również opiekun w przedszkolu. Przejawiają się one przy wykonywaniu przez dziecko codziennych czynności.

Jeżeli Twoje dziecko przejawia wymienione skłonności warto skontrolować stan jego rozwoju. Pojedyncze objawy nie muszą wskazywać na zaburzenia integracji sensorycznej, jednak przy kilku z nich warto skorzystać z konsultacji terapeuty specjalizującego się w zaburzeniach integracji sensorycznej.

Pamiętaj, że im wcześniej dziecko zgłoszone jest na diagnozę i rozpocznie terapię, tym szybciej będą widoczne efekty. Prawidłowa integracja sensoryczna pozwoli na uniknięcie w przyszłości kłopotów z nauką, braku koncentracji, czy innych czynników, które nie sprzyjają funkcjonowaniu w otaczającym świecie.

• nadpobudliwość, nadruchliwość, słaba koncentracja uwagi
• obniżony próg bóluwrażliwość na światło, dźwięki, dotyk
• niechęć do kąpieli, mycia, czesania włosów, obcinania paznokci, włosów
• problemy z nauką pisania, czytania
• brak aktywności na placu zabaw
• strach przed huśtaniem się, kręceniem na karuzeli, choroba lokomocyjna
• nieśmiałość, apatyczność, wycofanie z kontaktów z rówieśnikami
• niechęć do jazdy na rowerze
• problemy z utrzymaniem równowagi
• agresja wobec siebie lub wobec innych
• opóźniony rozwój mowy
• osłabione lub wzmożone napięcie mięśniowe
• schodzenie ze schodów krokiem dostawnym

Na spotkanie z fizjoterapeutą dziecięcym specjalizującym się w diagnozowaniu zaburzeń integracji sensorycznej możesz umówić się bez skierowania od lekarza. Jeżeli masz wątpliwości i chcesz skonsultować swoje obawy z lekarzem umów się do pediatry.

Diagnoza integracji sensorycznej u dziecka 3-letniego polega na obserwacji jego zachowania podczas wykonywania konkretnych zadań ruchowych. Od 4. roku życia wykonuje się dodatkowo testy. Po trzech spotkaniach z terapeutą rodzice dostają pisemną opinię i zalecenia, jak pomagać dziecku w domu. Częstotliwość spotkań zależna jest od stopnia zaburzeń.

Terapia integracji sensorycznej polega na rozwijaniu prawidłowego odbioru i analizy bodźców dostarczanych z otoczenia poprzez zmysły zewnętrzne wzroku, słuchu, dotyku, smaku i węchu oraz równowagi.

Terapia jest dla dziecka bardzo atrakcyjna, gdyż ma charakter zabawy ruchowej. Podczas tej zabawy dostarczane są dziecku takie bodźce, których najbardziej potrzebuje jego system nerwowy. Terapia odbywa się w sali wyposażonej m.in. w, trampolinę, sprzęt podwieszany, huśtawkę oraz wiele innych urządzeń.